ಕೆಲವು ಅಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ನಾವೇ ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ. ಅಂತಹದೊಂದು ಆಜನ್ಮ ಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕನ್ನು ನಾನು ಬೀಬಿ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅದೆಂದರೆ, ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡೋದು. ಚೌಕಾಸಿ ಇಲ್ಲದೆ ವ್ಯಾಪಾರವೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದು ಬೀಬೀಯ ಅಭಿಮತವಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗಿನಿಂದ ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರದ ಪರಿಸರವೇ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ಇತ್ತು. ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬದ ಹಿತ ಕಾಯುವ ಸದ್ಗøಹಣಿಯ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೆಂದರೆ ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರದ ಮೂಲಕ ಕುಟುಂಬದ ಆದಾಯವನ್ನು ಉಳಿತಾಯ ಮಾಡಿ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಪುಟ್ಟ ಗಂಟನ್ನು ಆಪತ್ಕಾಲಕ್ಕೆಂದು ಕೂಡಿಡಬೇಕೆಂಬುದಾಗಿತ್ತು.
ರೈತನ ಮಗಳಾದ ಬೀಬೀ ಸರ್ಕಾರೀ ನೌಕರರಾದ ನನ್ನ ತಂದೆಯನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ನಂತರ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯ ಪರದಾಟದ ದಿನಗಳನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆದರೂ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯ ವಿಪರೀತ ಔದಾರ್ಯದ ದೆಸೆಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸದಾಕಾಲ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತ ವರ್ಗದ ಕುಟುಂಬದವರಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಒಬ್ಬ ತಮ್ಮ ಹಾಗೂ ಒಬ್ಬ ತಂಗಿ ಇದ್ದರೂ ಕೂಡಾ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಲ್ಲ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಯ ಮೂಟೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅನ್ನವೊಂದಿದ್ದರೆ ಚಟ್ನಿ ಜೊತೆಯಲ್ಲಾದರೂ ತಿನ್ನಬಹುದು ಮತ್ತು ತಿನ್ನಿಸಬಹುದು.(ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿಗೆ) ಎಂಬ ವಿಚಾರ ಬೀಬಿಗೆ ಇತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಮೊದಲೇ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಈಗ ಬೀಬಿ ನೆರವಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ನಾನು ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮೊಸರಿನ ಅಮ್ಮ, ಗಡಿಗೆ ತುಂಬ ಮೊಸರನ್ನು ಕುಕ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ತಂದು ಹುಸ್ಸೆಂದು ಕುಳಿತಾಗ ಬೀಬಿ ಪಾತ್ರೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಚೌಕಾಸಿ ಸ್ವಭಾವದ ಅರಿವಿಂದ ಮೊಸರಿನ ಅಮ್ಮ ಗಟ್ಟಿ ಮೊಸರನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ನೀರಿನಂತಹ ಮಜ್ಜಿಗೆಯ ಮಡಕೆಯನ್ನು ತೆರೆದಾಗ ಬೀಬಿ ಸುತಾರಾಂ ಒಪ್ಪುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊಸರಿನ ಅಮ್ಮ ಕೊನೆಗೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಗಟ್ಟಿ ಮೊಸರನ್ನು ಅವರ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಸುರಿದು ಆಮೇಲೆ ಹಣವನ್ನು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಚೌಕಾಸಿ ನಡೆದು ಆಕೆ ಆ ದುಡ್ಡನ್ನು ತನ್ನ ಸೊಂಟದ ಚೀಲ್ಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ, ತನ್ನ ಕಷ್ಟ-ಸುಖವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿ, ಅದು ಮಗಿಯುವ ವೇಳೆಗೆ ಮೊಸರಿನ ಪ್ರಸಂಗಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ನಲವತ್ತೈದರಿಂದ ಒಂದು ಗಂಟೆಯ ಕಾಲ ವಿನಿಯೋಗವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರೊಳಗೆ ಮೊಸರಿಮ್ಮ ತಾನು ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಕೂಡಾ ಮಾಡದಏ ಬಂದಿರುವುದಾಗಿ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಮೇರೆಗೆ ಬೀಬಿಯ ಮನಸ್ಸು ಕರಗಿ ಒಳ ಬಂದು ತಟ್ಟೆ ಆಕಾರದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ರೊಟ್ಟಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪಲ್ಯ ಆಕೆಗೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೊಸರಮ್ಮ ತೃಪ್ತಿಯಾಗಿ ತಿಂದು ತೇಗಿ ಮುಂದಿನ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹಬ್ಬಗಿಬ್ಬ ಆಗಿದ್ದರೆ, ಬಿರಿಯಾನಿ, ಪಾಯಸ, ಮೊಹರಂ ಆಗಿದ್ದರೆ. ಚೇಂಗಾ ಎಂಬ ಸಿಹಿ ಖಾದ್ಯ ಬುತ್ತಿ, ಇನ್ನೇನೋ ವೈವಿಧ್ಯಪೂರ್ಣ ಅಡುಗೆ ಇದ್ದು, ಮೊಸರಮ್ಮನ ನಿಯಮಿತ ಬರುವಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಆಕರ್ಷಣೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಮೊಸರಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಬೀಬಿಯ ಮನೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆಯೇ ವರತ್ನ ರೂಪವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅನೇಕರಿದ್ದರು. ತರಕಾರಿ, ಹೂವು, ಬೆಣ್ಣೆ ಮೀನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವವರು ಬಹುತೇಕ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೇ ಕುಕ್ಕೆಯನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲಿಟ್ಟು, ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ವರತ್ನೇ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತತಿದ್ದರು. ಈ ವರತ್ನೆ ಶಭ್ಧದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ರಹಾ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ವರ್ತನೆ ಎಂತಲೇ ಅಥವಾ ಇನ್ನೇನೋ ನನಗಂತೂ ಇದೂವರೆಗೆ ಅರ್ಥೈಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ.
ಬೀಬಿ ‘ಲಟ್’ ಎಂದು ಬೆಂಡೆಕಾಯಿಯ ತುದಿಯನ್ನು ಮುರಿದು, ಎಳೆಯದೋ, ಅಥವಾ ಬಲಿತದ್ದೋ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ, ಎಳೆಯ ಬೆಂಡೆಕಾಯಿಯನ್ನು ಆರಿಸಿ, ತಕ್ಕಡಿಯು ಕೆಳಗೆ ವಾಲುವವರೆಗೂ ತಕ್ಕಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿ ತೂಕ ಮಾಡುತ್ತಾ”ನೀವು ಬೆಳೆದವರು, ಒಂದಿಷ್ಟು ತೂಕ ಸಮವಾಗಿ ಕೊಡಬೇಕು “ ಎಂದು ಬುದ್ಧಿವಾದವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಚೌಕಾಸಿ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೆಲೆ ಮತ್ತು ಕ್ವಾಲಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಎರಡು ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ ಚೌಕಾಸಿ ಸಾಗುತ್ತು. ಅದರೊಡನೆ ಕಷ್ಟ-ಸುಖ ಒಂದಿಷ್ಟು ಊಟ ತಿಂಡಿ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಈ ಚೌಕಾಸಿ ಪ್ರಸಂಗ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬೀಬೀಗೆ ವಿರುದ್ದಾಸ್ತ್ರವೂ ಆಗುತತಿತ್ತು. ಹಾಸನದ ಜಾತ್ರೆ ಮತ್ತು ವಸ್ತು ಪ್ರದರ್ಶನವು ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ ಕಾಲವೊಂದಿತ್ತು. ಈ ಜಾತ್ರೆಗೆ ರಾಜ್ಯದ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ವ್ಯಾಪಾರಸ್ಥರು ತಮ್ಮ ಮಾರಾಟ ಮಳಿಗೆಯನ್ನು ತೆರೆದಿದ್ದರು. ಈಗಿನ ಮಾಲ್‍ಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಅದ್ಭುತ ಲೋಕವಾಗಿತ್ತದು.
ಕೆಲವು ಅಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ನಾವೇ ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ. ಅಂತಹದೊಂದು ಆಜನ್ಮ ಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕನ್ನು ನಾನು ಬೀಬಿ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅದೆಂದರೆ, ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡೋದು. ಚೌಕಾಸಿ ಇಲ್ಲದೆ ವ್ಯಾಪಾರವೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದು ಬೀಬೀಯ ಅಭಿಮತವಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗಿನಿಂದ ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರದ ಪರಿಸರವೇ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ಇತ್ತು. ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬದ ಹಿತ ಕಾಯುವ ಸದ್ಗøಹಣಿಯ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೆಂದರೆ ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರದ ಮೂಲಕ ಕುಟುಂಬದ ಆದಾಯವನ್ನು ಉಳಿತಾಯ ಮಾಡಿ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಪುಟ್ಟ ಗಂಟನ್ನು ಆಪತ್ಕಾಲಕ್ಕೆಂದು ಕೂಡಿಡಬೇಕೆಂಬುದಾಗಿತ್ತು.
ರೈತನ ಮಗಳಾದ ಬೀಬೀ ಸರ್ಕಾರೀ ನೌಕರರಾದ ನನ್ನ ತಂದೆಯನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ನಂತರ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯ ಪರದಾಟದ ದಿನಗಳನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆದರೂ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯ ವಿಪರೀತ ಔದಾರ್ಯದ ದೆಸೆಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸದಾಕಾಲ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತ ವರ್ಗದ ಕುಟುಂಬದವರಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಒಬ್ಬ ತಮ್ಮ ಹಾಗೂ ಒಬ್ಬ ತಂಗಿ ಇದ್ದರೂ ಕೂಡಾ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಲ್ಲ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಯ ಮೂಟೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅನ್ನವೊಂದಿದ್ದರೆ ಚಟ್ನಿ ಜೊತೆಯಲ್ಲಾದರೂ ತಿನ್ನಬಹುದು ಮತ್ತು ತಿನ್ನಿಸಬಹುದು.(ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿಗೆ) ಎಂಬ ವಿಚಾರ ಬೀಬಿಗೆ ಇತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಮೊದಲೇ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಚೌಕಾಸಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಈಗ ಬೀಬಿ ನೆರವಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ನಾನು ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮೊಸರಿನ ಅಮ್ಮ, ಗಡಿಗೆ ತುಂಬ ಮೊಸರನ್ನು ಕುಕ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ತಂದು ಹುಸ್ಸೆಂದು ಕುಳಿತಾಗ ಬೀಬಿ ಪಾತ್ರೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಚೌಕಾಸಿ ಸ್ವಭಾವದ ಅರಿವಿಂದ ಮೊಸರಿನ ಅಮ್ಮ ಗಟ್ಟಿ ಮೊಸರನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ನೀರಿನಂತಹ ಮಜ್ಜಿಗೆಯ ಮಡಕೆಯನ್ನು ತೆರೆದಾಗ ಬೀಬಿ ಸುತಾರಾಂ ಒಪ್ಪುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊಸರಿನ ಅಮ್ಮ ಕೊನೆಗೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಗಟ್ಟಿ ಮೊಸರನ್ನು ಅವರ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಸುರಿದು ಆಮೇಲೆ ಹಣವನ್ನು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಚೌಕಾಸಿ ನಡೆದು ಆಕೆ ಆ ದುಡ್ಡನ್ನು ತನ್ನ ಸೊಂಟದ ಚೀಲ್ಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ, ತನ್ನ ಕಷ್ಟ-ಸುಖವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿ, ಅದು ಮಗಿಯುವ ವೇಳೆಗೆ ಮೊಸರಿನ ಪ್ರಸಂಗಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ನಲವತ್ತೈದರಿಂದ ಒಂದು ಗಂಟೆಯ ಕಾಲ ವಿನಿಯೋಗವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರೊಳಗೆ ಮೊಸರಿಮ್ಮ ತಾನು ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಕೂಡಾ ಮಾಡದಏ ಬಂದಿರುವುದಾಗಿ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಮೇರೆಗೆ ಬೀಬಿಯ ಮನಸ್ಸು ಕರಗಿ ಒಳ ಬಂದು ತಟ್ಟೆ ಆಕಾರದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ರೊಟ್ಟಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪಲ್ಯ ಆಕೆಗೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೊಸರಮ್ಮ ತೃಪ್ತಿಯಾಗಿ ತಿಂದು ತೇಗಿ ಮುಂದಿನ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹಬ್ಬಗಿಬ್ಬ ಆಗಿದ್ದರೆ, ಬಿರಿಯಾನಿ, ಪಾಯಸ, ಮೊಹರಂ ಆಗಿದ್ದರೆ. ಚೇಂಗಾ ಎಂಬ ಸಿಹಿ ಖಾದ್ಯ ಬುತ್ತಿ, ಇನ್ನೇನೋ ವೈವಿಧ್ಯಪೂರ್ಣ ಅಡುಗೆ ಇದ್ದು, ಮೊಸರಮ್ಮನ ನಿಯಮಿತ ಬರುವಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಆಕರ್ಷಣೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಮೊಸರಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಬೀಬಿಯ ಮನೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆಯೇ ವರತ್ನ ರೂಪವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅನೇಕರಿದ್ದರು. ತರಕಾರಿ, ಹೂವು, ಬೆಣ್ಣೆ ಮೀನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವವರು ಬಹುತೇಕ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೇ ಕುಕ್ಕೆಯನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲಿಟ್ಟು, ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ವರತ್ನೇ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತತಿದ್ದರು. ಈ ವರತ್ನೆ ಶಭ್ಧದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ರಹಾ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ವರ್ತನೆ ಎಂತಲೇ ಅಥವಾ ಇನ್ನೇನೋ ನನಗಂತೂ ಇದೂವರೆಗೆ ಅರ್ಥೈಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ.
ಬೀಬಿ ‘ಲಟ್’ ಎಂದು ಬೆಂಡೆಕಾಯಿಯ ತುದಿಯನ್ನು ಮುರಿದು, ಎಳೆಯದೋ, ಅಥವಾ ಬಲಿತದ್ದೋ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ, ಎಳೆಯ ಬೆಂಡೆಕಾಯಿಯನ್ನು ಆರಿಸಿ, ತಕ್ಕಡಿಯು ಕೆಳಗೆ ವಾಲುವವರೆಗೂ ತಕ್ಕಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿ ತೂಕ ಮಾಡುತ್ತಾ”ನೀವು ಬೆಳೆದವರು, ಒಂದಿಷ್ಟು ತೂಕ ಸಮವಾಗಿ ಕೊಡಬೇಕು “ ಎಂದು ಬುದ್ಧಿವಾದವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಚೌಕಾಸಿ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೆಲೆ ಮತ್ತು ಕ್ವಾಲಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಎರಡು ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ ಚೌಕಾಸಿ ಸಾಗುತ್ತು. ಅದರೊಡನೆ ಕಷ್ಟ-ಸುಖ ಒಂದಿಷ್ಟು ಊಟ ತಿಂಡಿ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಈ ಚೌಕಾಸಿ ಪ್ರಸಂಗ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬೀಬೀಗೆ ವಿರುದ್ದಾಸ್ತ್ರವೂ ಆಗುತತಿತ್ತು. ಹಾಸನದ ಜಾತ್ರೆ ಮತ್ತು ವಸ್ತು ಪ್ರದರ್ಶನವು ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ ಕಾಲವೊಂದಿತ್ತು. ಈ ಜಾತ್ರೆಗೆ ರಾಜ್ಯದ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ವ್ಯಾಪಾರಸ್ಥರು ತಮ್ಮ ಮಾರಾಟ ಮಳಿಗೆಯನ್ನು ತೆರೆದಿದ್ದರು. ಈಗಿನ ಮಾಲ್‍ಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಅದ್ಭುತ ಲೋಕವಾಗಿತ್ತದು.
No comments:
Post a Comment